Polonia: Czym zwalczać zarazę na plantacjach ziemniaczanych?

Znaczenie choroby wynika z jej możliwości destrukcyjnych (dziennie może zostać zniszczone 10 proc. powierzchni asymilacyjnej rośliny, a wystarczy jedno źródło choroby, aby w krótkim czasie przy braku ochrony została zniszczona plantacja o powierzchni 100 ha), szybkości przenoszenia (do 80 km od miejsca infekcji) oraz wielkości strat (w Polsce średnio do 50 proc., a na plantacjach niechronionych 70-100 proc.). Opisy choroby, które powstały w pierwszej połowie XX w., np. stwierdzające, że choroba powala rośliny jak szron w lecie i rozprzestrzenia się szybciej niż cholera wśród ludzi, potwierdzają jej możliwości.

Spośród metod agrotechnicznych dużego znaczenia oprócz zmianowania, nawożenia oraz uprawy nabiera niszczenie źródeł materiału infekcyjnego, który stanowi podstawę do rozwoju choroby w sezonie wegetacyjnym. Materiał ten może pochodzić ze stert odpadowych powstających wiosną podczas szykowania ziemniaków do sadzenia oraz porażonych bulw sadzeniaka. W okresie wegetacji jego źródłem mogą być rośliny ziemniaka wyrastające z bulw, które przezimowały w polu, sąsiednie, źle chronione albo niechronione wcale plantacje oraz oospory (forma przetrwalnikowa sprawcy).

Profilaktyka wynikająca z wykorzystania metod hodowlanych i agrotechnicznych jest jednak niewystarczająca do zabezpieczenia plantacji przed wystąpieniem i rozwojem choroby. Najważniejszym elementem w programie ochrony przed zarazą ziemniaka jest stosowanie nalistnych zabiegów ochronnych przy użyciu fungicydów. Obecnie (stan na 1 marca) do zwalczania zarazy ziemniaka zarejestrowane są 104 fungicydy. Środki te różnią się między sobą nie tylko sposobem działania na sprawcę choroby (profilaktyczne, lecznicze, wyniszczające), lecz także mobilnością, czyli zakresem przemieszczania się na i w roślinie.