Polonia: Nawożenie ziemniaków – jakie dawki nawozów naturalnych i mineralnych?

Według GUS, w 2016 r. zbiory ziemniaków, (łącznie z produkcją w ogrodach przydomowych) oszacowano na ok. 8,8 mln t, tj. czyli o około 39% więcej od zbiorów uzyskanych w roku ubiegłym. Rok 2016 mimo występowania zróżnicowanych regionalnie warunków pogodowych w okresie wegetacji ziemniaków był wyjątkowo dla nich korzystny, bo plony ich były rekordowo wysokie.

Ziemniaki lubią dobrze przygotowane, spulchnione, przewiewne gleby, o dużej zawartości próchnicy. Odczyn gleby przeznaczonej pod uprawę ziemniaków powinien przekraczać wartość pH 5,0. Glebę pod ziemniaki najlepiej wapnować wapnem węglanowym, a w przypadku niskiej jej zasobności w magnez zaleca się wysiać wapno magnezowe. Magnez jest niezwykle ważnym składnikiem pokarmowym dla ziemniaków. Wpływa korzystnie na plonowanie i jakość bulw. Ponieważ ziemniaki źle reagują na ,,świeże” wapnowanie, zabieg ten zaleca się wykonać jesienią, najlepiej z co najmniej rocznym wyprzedzeniem uprawy ziemniaków. Zastosowanie wapna tuż przed ich uprawą, powoduje porażenie ziemniaków przez parcha ziemniaczanego. 

r e k l a m a

Na nawozach naturalnych 

Ziemniaki najlepiej uprawiać na oborniku, wydają wówczas wysokie plony, a bulwy są dobrej jakości. Obornik dostarcza ziemniakom nie tylko łatwo przyswajalnych składników pokarmowych, ale też wzbogaca glebę w próchnicę i poprawia efektywność nawożenia mineralnego. Z zalecaną dawką 25 t/ha obornika wprowadzamy przeciętnie do gleby 125 kg azotu, 75 kg fosforu, 150 kg potasu i około 30 kg magnezu. Z tej ilości obornika ziemniaki wykorzystują 38 kg azotu, 22 kg fosforu i 90 kg potasu. Poza źródłem makro i mikroelementów, nawożenie obornikiem zapobiega alternariozie, zwanej suchą i brunatną plamistością liści, która atakuje rośliny, szczególnie gdy są one osłabione i niedożywione. Straty w plonie spowodowane tą chorobą są spore i mogą sięgać nawet 50%.

• Ziemniaki uprawiane na oborniku chorują na alternariozę w mniejszym stopniu niż nawożone wyłącznie nawozami mineralnymi

Pod sadzeniaki i odmiany jadalne wczesne obornik należy zawsze stosować jesienią, natomiast pod przemysłowe, pastewne i jadalne późne – wyjątkowo wiosną. W celu zminimalizowania strat azotu z obornika, należy zawsze stosować ten nawóz w bezwietrzne i pochmurne dni, a po rozrzuceniu na polu szybko przyorać. Jeśli nie posiadamy obornika alternatywną dla tego nawozu jest stosowanie gnojowicy oraz przyorywanie słomy lub nawozów zielonych. Podobne rezultaty plonotwórcze daje aplikowanie pod ziemniaki gnojowicy. Ten nawozów naturalny zaleca się stosować w terminie co najmniej 14 dni przed sadzeniem. Najlepszym terminem stosowania gnojowicy pod ziemniaki jest druga połowa marca. Natomiast pod wczesne odmiany ziemniaka gnojowicę zaleca się wylewać w terminie jesiennym. Z dawką 40 m3 gnojowicy rozlanej pod ziemniaki wprowadzamy w zależności od jej rodzaju (bydlęca czy trzody chlewnej) od 100 do 160 kg azotu, 37–110 kg fosforu, 140–173 kg potasu, 20–33 kg magnezu i 59–112 kg wapnia. Działanie nawozowe gnojowicy różni się od działania obornika. Gnojowica działa szybciej, ponieważ większość substancji nawozowych jest w formie mineralnej, co powoduje, że azot z gnojowicy jest lepiej wykorzystywany niż azot z obornika. Fosfor i potas w gnojowicy są tak samo dostępne dla roślin, jak z nawozów mineralnych. W związku z tym te składniki pokarmowe w całości odejmujemy od planowanej dawki nawozów mineralnych pod ziemniaki w roku stosowania gnojowicy. Pamiętajmy, że stosowanie nawozów naturalnych pozwala znacznie zmniejszyć dawkę azotu mineralnego. Z 1 m3 gnojowicy wprowadzamy do gleby przeciętnie 4 kg N, a z 1 toną obornika 5 kg azotu. O te ilości przemnożone przez wielkość dawki obornika czy też gnojowicy można zmniejszyć planowane dawki azotu mineralnego pod ziemniaki, a więc tym samym obniżyć koszty nawożenia. Natomiast na stanowiskach po przyoranej słomie, niezależnie od wielkości zalecanej dawki nawozów azotowych, należy dodatkowo zastosować do 30 kg azotu w celu przyspieszania mineralizacji słomy i zapobiegnięcia unieruchomieniu azotu przez rozkładające słomę drobnoustroje glebowe.

Artykuł podzielony na strony, czytasz 1 z 2 stron.